Dus ik sloeg mijn slag bij een hippiemarkt en vulde mijn tas met bijvoet. Eenmaal thuis brouwde ik een vrij simpele pale ale met een paar ons groene bladeren en stengels. Het rook echt goor, dus gooide ik er wat lavendel bij die ik onderweg naar huis had geplukt. Ik liet het nog even doorkoken in een oude ciderkruik, liet het een week rusten in de flessen en toen was het tijd om het dan eindelijk te proeven.
Ik schonk eentje in – een tikkeltje zoet, maar niet slecht. Nog eentje. Ik vloog niet, ik zonk eerder, dieper en dieper de bank in, totdat ik katervrij wakker werd uit een verfrissende, droomloze slaap. Dat is dan misschien het geheim van de sjamaan. De bijvoet maakte weinig verschil. Het is niet het medicijn, maar het medium. De drager deed meer werk dan de inhoud. Het magische goedje was gewoon de drank.
"